Η αγάπη είναι ασπίδα

Η αγάπη είναι ασπίδα,

για να κρυφτείς πίσω της,

Η αγάπη είναι ένα πεδίο

Για να αναπτυχθείς μέσα,

Και όταν μερικές φορές κλείνω τα μάτια μου

το μυαλό μου αρχίζει να γυρίζει γύρω γύρω.

Η αγάπη είναι ένα μωρό

στην αγκαλιά της μητέρας,

Η αγάπη είναι η ανάσα σου

που με κάνει να ζεσταίνομαι,

Και όταν μερικές φορές κλείνω τα μάτια μου,

το μυαλό μου αρχίζει να γυρίζει.

Υπάρχει ένα συναίσθημα

που με διαπερνά,

Όταν είσαι κοντά μου

Το κάνεις αληθινό

Και θα μπορούσαμε να ζήσουμε γι' αυτό το ιδανικό.

Και όλες τις εικόνες που περνάμε,

Φαίνεται να είναι τέλειες,

Φαίνεται να είναι αληθινές.

Αλλά τίποτα δεν είναι για πάντα,

Ειδικά το να μένουμε μαζί.

Δεν με νοιάζει τώρα

τι θα συμβεί,

Αυτό που μετράει είμαστε εμείς,

Δεν έχει σημασία τι θα γίνει,

Μόνο αυτή η αφέλεια.

Οι λέξεις που αλλάζουν και που παίρνουμε,

Φαίνεται να είναι τέλειες,

Φαίνεται να κερδίζουν.

Αλλά τίποτα δεν είναι για πάντα,

Ειδικά το να μένουμε μαζί

Heiko Maile, Peter Godwin, Oliver Kreyssig & Marcus Meyn

Η συμφωνία του Μπραζιλιάν

Αν πεθάνω

δεν θα ξανάρθει ο ταχυδρόμος

δεν θα μου στείλεις πια βιβλία

ή την καρδιά σου σʼ ένα φάκελο

δεν θα σε δω να φεύγεις

ή να ΄ρχεσαι

δεν θα καθίσω πια ποτέ στο μπαρ

και συ στο πλάι μου

ή απέναντι κατάμονος

να με κοιτάς

αν πω πως πέθανα;

θα κολλήσω στο στήθος σου

ένα νεκρώσιμο με τʼ όνομά μου

στους δρόμους θα γυρνάς μʼ ένα νεκρό

Τασία – έναν καφέ παρακαλώ

αν ξάφνου μʼ αντικρίσουν ζωντανό

θα ε κ π λ α γ ο ύ ν

η ώρα είναι μία παρά τέταρτο

ο τραυματισμός των ωρών

Τασία – παρακαλώ έναν καφέ

Θʼ ανάψω τη ζωή μου

και θα κάψω τα βιβλία

τι όμορφα που καίγεται η φράση σʼ α γ α π ώ

αναδιπλώνεται στον εαυτό της

σαν να βάζει στο πρόσωπο το χέρι της

από ντροπή

λίγο νερό παρακαλώ

και πλένε το ποτήρι μου καλύτερα

κυρά μου

εγώ έριξα προχθές νερό

κι έσβησα τα όνειρά μου

ο καφές σας κύριε

η στάθμη της αγάπης σου

κατέρχεται

διψάω

λίγο νεράκι κύριοι

λίγο νερό καλοί μου κύριοι

και είναι λ έ ε ι ποιητής

μα πού είναι οι φωνές των παιδιών;

αιτούμεθα ποίηση στα σκοτεινά

η ποίηση φίλε πέθανε

η καλοσύνη σου –

η καλοσύνη σου είναι Κύριε

μια καμινάδα

στους δρόμους βλέπω να περνούν

ζητιάνοι μʼ εξαπτέρυγα ονείρων

μια προσευχή

μια προσευχή

για να βρεθεί ένα ποίημα

η ποίηση φίλε π έ θ α ν ε

μα δεν γνωρίζεστε;

ο κύριος είναι ποιητής

ναι είναι παχύς

πολύ παχύς

και παίζει στον Ιππόδρομο

η ώρα είναι μία

ο θάνατος των ωρών

βρέχει

πότε θα πάψει πια να βρέχει;

αφʼ ότου έφυγες

δεν έπαψε να βρέχει

ήσουν περίεργος να μάθεις

τι υπάρχει πίσω από το θάνατο

θ ά ν α τ ο ς

τι άλλο θέλεις να υπάρχει;

ΠΡΟΣΟΧΗ! ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΖΩΗ!

σου ΄λεγα μείνε

θα βρω καρφιά να σε σταυρώσω

λόγχες να σε τρυπήσω

σʼ ένα καλάμι θα ΄δενα

σφουγγάρι την καρδιά μου

για να σε φτάσω τώρα πρέπει

να πάω κοντά στη θάλασσα

γράφω λοιπόν κι εγώ χαρτιά

ομοιώματα διαβατηρίων

κι απέ τα ρίχνω στο νερό

δεν θέλω να τα δούνε άνθρωποι

που δεν γνωρίζουνε να σκαρφαλώνουν

στον καπνό των καραβιών

οι άνθρωποι οι άνθρωποι

παίρνουν τα γράμματά μας και μʼ αυτά

ανάβουνε φωτιά το χειμώνα

πότε θα πάψει πια να βρέχει;

φθινόπωρο

τα φύλλα των δέντρων

πάθανε πάλι ελονοσία

την άνοιξη θα πάρω DDT

φύγε

ο τρόπος που μιλάς –

δεν ξέρει

πως ο δικός μου τρόπος είναι

σιωπητήριο

ο τρόπος που χτενίζεσαι

ο τρόπος που γελάς –

δεν ξέρει

τίποτα δεν ξέρει

φοβού τους ποιητάς

και ποίησιν φέροντας

μου επιτρέπετε να σας συστήσω;

τι ποιήματα συνθέτετε;

ποιήματα

λυρικά; σατυρικά;

π ο ι ή μ α τ α

ο κύριος είναι κίναιδος

αιδοίον χωρίς κίονα

κύων χωρίς αιδώ

Άνθρωπος

ποτέ δεν θα ξεχάσω τον Αλέξαντρο

στο στήθος του καθότανε

ένας αητός

ήτανε δύσκολη εποχή

στους δρόμους

γύριζαν ωχροί εσταυρωμένοι

κι οι μανάδες μας

δεν χρειαζόντουσαν άλλα ορφανά

μια καληνύχτα

γινόταν εύκολα αντίο

στο στήθος του

στο στήθος του καθότανε ο αητός

ο κύριος είναι κίναιδος

ά ν θ ρ ω π ο ς

χαίρετε χαίρετε

να με ξεχνάτε

υπήρξα άφρων δεν τʼ αρνιέμαι

μα σεις φίλε ξεχάσατε να βάλετε

λάδι στο λύχνο σας

ιδού ο Νυμφίος έρχεται

προσπέρασε

για πάντα

η ποίηση φίλε π έ θ α ν ε

και πότε η κηδεία;

η κηδεία των ωρών

μα η ζωή αντέχει ακόμα

σε κάμποσες ανησυχίες

σε αρκετές μετάνοιες

και στο θάνατο

δεν θα μιλήσω πια ποτέ

δεν θα μιλήσω

ο θάνατος

ο θάνατος

θα τον εκμηδενίσω

αντίο σας

φεύγε δίχως να κοιτάζεις πίσω

βαρέθηκα

η ποίηση της ποίησης την ποίηση

τη ζωή σας

α υ τ ή τι την κάνατε;

δεν θέλω πια άλλο καφέ

όταν μιλάω στο θάνατο

του δίνω τʼ όνομά σας

ο θεός να μας φυλάει απʼ την αισθητικοποίηση

της ατομικής βόμβας

εγώ πηγαίνω τώρα στη ζωή

στον Ιλισσό

να πιω τις σκέψεις μου πιο καθαρές

δεν έχεις πια καμιά ελπίδα

δεν έχω πια ελπίδα

δεν έχω πια καμιά ελπίδα

άλλη απʼ την αδελφή μου την Ελπίδα

δεν έχω άλλο σώμα

απʼ το σώμα που θα κάνω

με το καλώδιο

δεν έχω άλλο θάνατο απʼ τη ζωή

είμʼ ολοστρόγγυλος

σαν τέλειος κύκλος

θʼ αρχίσω να τσουλάω

είμαι μια ρόδα για παιδιά

διότι κύριε

η ζωή κυλάει πάνω σε ρόδες

κάτω απʼ τις ρόδες είνʼ ο θάνατος

πάψε

δεν θέλω να σʼ ακούω

θα σʼ αγαπήσω

δεν θέλω να σε βλέπω πια

θα βάλω τις παλάμες μου στʼ αυτιά

να μη σε βλέπω

και θα ζήσω

έρχομαι έρχομαι ζωή

ζωή τον θάνατο πατήσας

μάθετε να περιφρονείτε

ό,τι αγαπάτε

ο ήλιος ο ήλιος η ζωή

έρχομαι φίλε έρχομαι

είμαι δικός σου εσαεί

τι ωραία που γίνηκαν οι ναύτες ξάφνου

τι ωραίο το πρωινό της Κυριακής

κι η σκιά των δέντρων

που κι η αβεβαιότης των καιρών μας

χάνει κάτι

απʼ το απαίσιο κύρος της

κι όλα μας φαίνονται

ντυμένα ήλιο

μα ενώ κοιτάζω αφηρημένος κι ευτυχής

νομίζοντας πως τίποτα

δεν θʼ αγαπήσω πια

αυτός

διαπερνάει το λεπτό τοίχο του κορμιού

και πάει και σφηνώνεται σαν σφαίρα

στην καρδιά!

Κώστας Ταχτσής

Θα μπορούσα

Θα μπορούσα ώρες ολόκληρες να ρουφώ

την αναπνοή σου αμίλητος ακούγοντάς σε

να μιλάς σαν ήχος βροχής σε λουλούδι

για θέματα αδιάφορα. Τόσο λίγο καταλαβαίνει

ο ένας τον άλλον, αλλά, ξέρεις, φθάνει

να βλέπω τό χέρι σου νά γυρνά

μια σελίδα βιβλίου μισοφωτισμένο απ’ τή λάμπα

ή την πλάτη σου να σκεπάζει την κάμαρα

και να σωπαίνω. Ο χρόνος έφερε

αυτό το απροσδόκητο μέσα μου:

σ’ έλαμψε τίμια και τώρα σε νιώθω

σαν πράσινη φωτιά να μεγαλώνεις.

Αθόρυβα που πατά η νύχτα, προνοητική

για ό,τι αφέθηκε ανεκπλήρωτο η ανείπωτο.

Ανδρέας Αγγελάκης

Θα ξανάρθεις

Δε με μέλλει αν οι όρκοι μας σβηστήκαν

δε με μέλλει εάν όλα ξεχαστήκαν,

πίστεψε με διόλου δεν πονώ

κι αν εσύ ξεχνάς κι εγώ ξεχνώ.

Δε με μέλλει αν η καρδιά σου άλλον θέλει,

δυνατά σου το φωνάζω δε με μέλλει,

δε ζηλεύω αυτόν που αγαπάς

δε με μέλλει όπου θέλει ας πας.

Θα ξανάρθεις,

όσα χρόνια κι αν περάσουν θα ξανάρθεις

και συμπόνια θα ζητάς μετανιωμένη

θε να `ρθεις με ραγισμένη την καρδιά.

Θα ξανάρθεις,

δεν μπορεί παρά μια μέρα να ξανάρθεις

όταν μάθεις πως εβγήκες γελασμένη,

θα ξανάρθεις ντροπιασμένη μια βραδιά.

Δε με μέλλει αν πουλάς την αγκαλιά σου

κι αν μοιράζεις σ’ όποιον να `ναι τα φιλιά σου,

θα `ρθει μέρα που θα με ποθείς

σου το λέω να το θυμηθείς.

Δε με μέλλει που όποιος θέλει σ’ αγοράζει

κι αν εξέχασες τους όρκους δεν πειράζει,

ότι τώρα δυνατά ποθείς

θα `ρθει μέρα να το βαρεθείς.

Αλέκος Σακελλάριος

Η έκταση του κύκλου

Στη γωνιά του πρωινού στο παρελθόν

θα καθόμουν και θα κατηγορούσα τον αφέντη πρώτο και τελευταίο

Όλοι οι δρόμοι ήταν ίσιοι και στενοί

Και οι προσευχές ήταν μικρές και κίτρινες

Και η φήμη διαδόθηκε ότι γερνούσα γρήγορα

Τότε συνάντησα ένα τέρας που κοιμόταν δίπλα σε ένα δέντρο

Και κοίταξα και συνοφρυώθηκα και το τέρας ήμουν εγώ.

Λοιπόν, είπα γεια και είπα γεια

Και ρώτησα "Γιατί όχι;" και απάντησα "Δεν ξέρω".

Έτσι ρωτήσαμε ένα απλό μαύρο πουλί, που ήταν πολύ χαρούμενο

Και γέλασε τρελά και είπε "KAHLIL GIBRAN"

Οπότε έκλαψα για όλους τους άλλους μέχρι να τελειώσει σχεδόν η μέρα

Γιατί συνειδητοποίησα ότι και ο θεός είναι ένας νέος άνθρωπος

Έτσι είπα "Στο καλό" και χαιρέτησα "Αντίο"

Και διέλυσα την ψυχή μου και αντάλλαξα το μυαλό μου

Με πήδηξε ένα νεαρό μπουρδέλο

Που ήταν αόριστα μισοκοιμισμένο

Γι' αυτό η φήμη μου σύρθηκε σκουπιδιασμένη πίσω στο σπίτι 

Και το ηθικό δίδαγμα από αυτό το μαγικό ξόρκι

Διαπραγματεύεται το τομάρι μου

Όταν ο θεός πήρε τη λογική μου για μια βόλτα

Κατάπιε την περηφάνια του και έσφιξε τα χείλη του

Και μου έδειξε τη δερμάτινη ζώνη γύρω από τους γοφούς του

Τα γόνατά μου έτρεμαν τα μάγουλά μου φλέγονταν

Είπε: "Δεν θα ξαναπάς κάτω στους θεούς".

(Στρίψε, γύρνα πίσω!)

Χτύπησε το έδαφος και μια σπηλιά εμφανίστηκε.

Και μύρισα τον φλεγόμενο λάκκο του φόβου

Συντριβήκαμε χίλια μέτρα πιο κάτω

Είπα "Κάντο ξανά, κάντο ξανά"

(Στρίψε, γύρνα πίσω!)

Το νεφελώδες σώμα του λικνίστηκε από πάνω

Η γλώσσα του πρησμένη από την αγάπη του διαβόλου

Το φίδι και εγώ, ένα δηλητήριο ψηλά

Είπα "Κάν' το ξανά, κάν' το ξανά"

(Στρίψε, γύρνα πίσω!)

Ανάπνευσε, ανάπνευσε, ανάπνευσε βαθιά

Και εγώ έβραζα, αναπνέοντας βαθιά

Φτύνω φρουρό, με κέρατα και ουρά

περιμένοντας εσένα

David Bowie

Άτιτλο

 Υπάρχει μια μορφή ζήλιας την οποίας παραδείγματα παρατηρώ συχνά, κατά την οποία ένα άτομο προσπαθεί να εξασφαλίσει κάτι μέσω του εκφοβισμού. Αν, για παράδειγμα, κάνω την είσοδό μου σε ένα χώρο όπου πολλοί είναι μαζεμένοι, συχνά συμβαίνει ένας από αυτούς να μου επιτεθεί αμέσως γελώντας – καταπώς φαίνεται, θεωρεί ότι με αυτό τον τρόπο εκφράζει την κοινή γνώμη. Αλλά τι έκπληξη, αν τότε εγώ κάνω ένα απλό σχόλιο, το ίδιο πρόσωπο γίνεται εξαιρετικά υποχωρητικό και εξυπηρετικό. Ουσιαστικά μου δείχνει ότι με θεωρεί κάτι σπουδαίο, ίσως σπουδαιότερο από ό,τι είμαι – όμως αν δεν μπορεί να γίνει δεκτή η συμμετοχή του στη σπουδαιότητα μου, τουλάχιστον μπορεί να γελάει εις βάρος μου. Αλλά μόλις γίνει τρόπον τινά συμμετέχων, καυχιέται για τη σπουδαιότητά μου.

Αυτά συμβαίνουν όταν ζει κανείς σε μια μικροπρεπή κοινωνία.

Από τα"The Journals of Søren Kierkegaard"

Søren Kierkegaard

Άτιτλο

 Πόσο απίθανοι είναι οι άνθρωποι! Δεν κάνουν ποτέ χρήση των ελευθεριών που κατέχουν, αλλά διεκδικούν εκείνες που δεν κατέχουν. 

Søren Kierkegaard

Ατένιση θησαυρού

Ο πεθαμένος άνθρωπος είν’ ένας λίθος πολύτιμος,

το ζώο τον κατέχει σαν κοιτά τον αφέντη του,

δίχως τη δύναμη να μιλήσει βυθισμένο στη σιωπή,

στο δάσος το μεγάλο που ευωδιάζει χαρά.

Εκείνο που ελπίζουμε δεν είναι ν’ αποκτήσουμε

το θησαυρό που λαχταράμε στ’ αντίκρισμά του,

αρκεί και μόνο η ματιά για τον περίπατο,

των ψυχών έξω από τις κάμαρες.

Ο δρόμος όπου χαιρετιόμαστε μοσκοβολά,

από τις βλαστικές ουσίες του δάσους που στάζουν,

ρυθμικά ανθίζοντας έξω απ’ τα όργανα,

αιώρες του έρωτος κρεμαστές απ’ τα κλώνια.

Τα πρόσωπα ξαπλώνουν εκεί κι ονειρεύονται,

ξεχνώντας των σκοτεινών σωμάτων την αριθμητική,

μπορούν και διακρίνουν την πολύτιμη ποιότητα

του λίθου, με τα μάτια τ’ άγρυπνα του νου.

(1952)

Από τη συλλογή Ποιήματα (Παλαιοντολογικά) (1988)

Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης

Κυριακή Πρωί

Το πρωί της Κυριακής, φέρνει την αυγή

Είναι απλά ένα ανήσυχο συναίσθημα στο πλευρό μου

Το ξημέρωμα της Κυριακής

Είναι απλά τα χαμένα χρόνια τόσο κοντά πίσω

Πρόσεχε, ο κόσμος είναι πίσω σου

Πάντα υπάρχει κάποιος γύρω σου που θα σε καλέσει

Δεν είναι τίποτα απολύτως

Κυριακή πρωί και πέφτω

Έχω ένα προαίσθημα που δεν θέλω να ξέρω

Ξημερώνει νωρίς, Κυριακή πρωί

Είναι όλοι οι δρόμοι που διέσχισες, όχι πολύ καιρό πριν

Πρόσεχε, ο κόσμος είναι πίσω σου

Πάντα υπάρχει κάποιος γύρω σου που θα σε καλέσει

Δεν είναι τίποτα.

Πρόσεχε, ο κόσμος είναι πίσω σου

Πάντα υπάρχει κάποιος γύρω σου που θα σε καλέσει

Δεν είναι τίποτα απολύτως

Κυριακή πρωί

Κυριακή πρωί

Lou Reed, John Cale

Άτιτλο

Ο κύριος Κόινερ διέσχιζε μια κοιλάδα, όταν έξαφνα πρόσεξε πως πατούσε στα νερά.

Και τότε κατάλαβε πως η κοιλάδα του ήταν στην πραγματικότητα ένα θαλάσσιος βραχίονας, και πως πλησίαζε η ώρα της πλημμυρίδας.

Σταμάτησε, λοιπόν, κοιτάζοντας γύρω του μήπως δει καμιά βάρκα, κι όσο κράτησε η ελπίδα του για τη βάρκα, δεν έκανε βήμα.

Και καθώς η βάρκα δε φαινόταν πουθενά, εγκατέλειψε την πρώτη ελπίδα, κι άρχισε να ελπίζει πως το νερό δεν θα ανέβαινε άλλο. Μα όταν το νερό του έφτασε ως το σαγόνι, εγκατέλειψε κι αυτή την ελπίδα και κολύμπησε.

Είχε καταλάβει, επιτέλους, πως αυτός ήταν η βάρκα.

Από τις "Ιστορίες του Κυρίου Κόινερ"

Bertolt Brecht

Άτιτλο

Διερώτηση για μην κάθομαι άεργος

Ποτέ στ’ αλήθεια δεν το ‘μαθα

τι είναι τα ποιήματα.

Είναι πληγώματα

είν’ ομοιώματα

φενάκη

φρεναπάτη;

Φρενάρισμα ίσως;

ταραχώδη κύματα;

τι είναι τα ποιήματα;

Είν’ εκδορές απλά γδαρσίματα;

είναι σκαψίματα;

Είναι ιώδιο; είναι φάρμακα;

είναι γάζες επιδέσμοι

παρηγόρια ή διαλείμματα;

Πολλοί τα βαλσαμώνουν ως μηνύματα.

Εγώ τα λέω ενθύμια φρίκης.

Νίκος Καρούζος

Άτιτλο

 

Η ποίηση είναι ένα ταξίδι

Σ’ άγνωστη χώρα.

Η ποίηση είναι ταυτόσημη

Με την παραγωγή ραδίου.

Για μια και μόνο λέξη

Λιώνεις χιλιάδες τόνους

Γλωσσικό μετάλλευμα.

 Vladimir Mayakovsky

Τα δώρα

Σήμερα φόρεσα ένα

ζεστό κόκκινο αίμα

σήμερα οι άνθρωποι μ’ αγαπούν

μιά γυναίκα μού χαμογέλασε

ένα κορίτσι μού χάρισε ένα κοχύλι

ένα παιδί μού χάρισε ένα σφυρί

Σήμερα γονατίζω στο πεζοδρόμιο

καρφώνω πάνω στις πλάκες

τα γυμνά ποδάρια των περαστικών

είναι όλοι τους δακρυσμένοι

όμως κανείς δεν τρομάζει

όλοι μείναν στις θέσεις που πρόφτασα

είναι όλοι τους δακρυσμένοι

όμως κοιτάζουν τις ουράνιες ρεκλάμες

και μιά ζητιάνα που πουλάει τσουρέκια

στον ουρανό

Δυο άνθρωποι ψιθυρίζουν

τί κάνει την καρδιά μας καρφώνει;

ναι την καρδιά μας καρφώνει

ώστε λοιπόν είναι ποιητής.

Από την συλλογή “Άπαντα 1945-1998”, εκδ. Κέδρος

Μίλτος Σαχτούρης

Η ποίηση δεν μας αλλάζει

Η ποίηση δεν μας αλλάζει τη ζωή 

το ίδιο σφίξιμο, 

ο κόμπος της βροχής 

η καταχνιά της πόλης σα βραδιάζει 

Δε σταματά τη σήψη που προχώρησε 

δε θεραπεύει τα παλιά μας λάθη 

Η ποίηση καθυστερεί τη μεταμόρφωση 

κάνει πιο δύσκολη την καθημερινή μας πράξη 

Από τη συλλογή «Δύσκολος θάνατος», εκδ. Εγνατία, 1978

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου

Εκεί

Εκεί θα τα βρεις. 

Κάποιο κλειδί 

Που θα πάρεις 

Μονάχα εσύ που θα πάρεις 

Και θα σπρώξεις την πόρτα 

Θ’ ανοίξεις το δωμάτιο 

Θ’ ανοίξεις τα παράθυρα στο φως 

Ζαλισμένα τα ποντίκια θα κρυφτούν 

Οι καθρέφτες θα λάμψουν 

Οι γλόμποι θα ξυπνήσουν απ’ τον άνεμο

 Εκεί θα τα βρεις 

Κάπου – απ’ τις βαλίτσες και τα παλιοσίδερα 

Απ’ τα κομμένα καρφιά, δόντια σκισμένα,

Καρφίτσες στα μαξιλάρια, τρύπιες κορνίζες, 

Μισοκαμένα ξύλα, τιμόνια καραβιών. 

Θα μείνεις λίγο μέσα στο φως 

Ύστερα θα σφαλίσεις τα παράθυρα 

Προσεχτικά τις κουρτίνες 

Ξεθαρρεμένα τα ποντίκια θα σε γλείφουν 

Θα σκοτεινιάσουν οι καθρέφτες 

Θ’ ακινητήσουν οι γλόμποι 

Κι εσύ θα πάρεις το κλειδί 

Και με κινήσεις βέβαιες χωρίς τύψεις 

Θ’ αφήσεις να κυλήσει στον υπόνομο 

Βαθιά βαθιά μες στα πυκνά νερά 

Τότε θα ξέρεις. (Γιατί η ποίηση δεν είναι ο τρόπος να μιλήσουμε, αλλά ο καλύτερος τοίχος για να κρύψουμε το πρόσωπό μας) 

Από τη συλλογή «Η συνέχεια», 1954

Μανόλης Αναγνωστάκης 

Η Κυριακή

Από το πρωί ράβω τα ποιήματα

που ανοίξαν

στις ραφές των Κυριακών.

Στα τοιχώματα της Δευτέρας

προβάρω το πάθος.

από τη συλλογή, «Πιστό αντίγραφο με μαλλιά», 1987

Μαρία Κούρση

Ο επαναστάτης

Άνθρωποι, δήθεν ανιδιοτελείς, ζητούσαν να τον προστατεύσουν

(προστατευμένοι οι ίδιοι απ’ τ όνομά του).

Μην κάνεις ετούτο ή τ΄ άλλο- του λέγαν˙

μη δίνεις στόχο, μη λύνεις τα κορδόνια σου ή τη ζώνη σου μπροστά τους,

μη γίνεσαι θύμα κάθε τόσο της ειλικρίνειάς σου.

Εκείνος τους χαμογέλαγε συγκατανευτικά

κι έπαιρνε με τα δυό του δάχτυλα μόνον

ένα ένα τα «μη» τους και τα πέταγε μες το δοχείο απορριμάτων

μαζί με τα ρούχα του.

Κι έτσι γυμνός, ωραίος, επαναστάτης,

φορώντας μονάχα τα τρύπια του (απ τις πολλές ορειβασίες) παπούτσια,

πέρασε κάτω απ’ τις ζητωκραυγές και τις κατάρες

και χάθηκε γαλήνιος μέσα στην αθανασία

"Τα αρνητικά της σιωπής"

Γιάννης Ρίτσος

Όπου και να βρίσκεστε πάντα

Όπου και να βρίσκεστε πάντα

κρυφό ένα όπλο να κρατάτε πάνω σας γιατί

η επανάσταση

(σαν τη δευτέρα παρουσία) δεν ξέρετε

πού θα σας βρει, γιατί

η επανάσταση

(σαν τη δευτέρα παρουσία) γίνεται

κάθε στιγμή.

"Ποιήματα Κεντήματα στο Δέρμα του Διαβόλου", 1991

Γιάννης Υφαντής

Η ανορεξία της ύπαρξης

  Δεν πεινάω, δεν πονάω, δε βρωμάω

ίσως κάπου βαθιά να υποφέρω και να μην το ξέρω

κάνω πως γελάω

δεν επιθυμώ το αδύνατο

ούτε το δυνατό

τα απαγορευμένα για μένα σώματα

δε μου χορταίνουν τη ματιά.

Τον ουρανό καμιά φορά

κοιτάω με λαχτάρα

την ώρα που ο ήλιος σβήνει τη λάμψη του

κι ο γαλανός εραστής παραδίνεται

στη γοητεία της νύχτας.

Η μόνη μου συμμετοχή

στο στροβίλισμα του κόσμου

είναι η ανάσα μου που βγαίνει σταθερή.

Αλλά νιώθω και μια άλλη

παράξενη συμμετοχή∙

αγωνία με πιάνει ξαφνικά

για τον ανθρώπινο πόνο.

Απλώνεται πάνω στη γη

σαν τελετουργικό τραπεζομάντιλο

που μουσκεμένο στο αίμα

σκεπάζει μύθους και θεούς

αιώνια αναγεννιέται

και με τη ζωή ταυτίζεται.

Ναι, τώρα θέλω να κλάψω

αλλά στέρεψε ως και των δακρύων μου η πηγή.

(«Η ανορεξία της ύπαρξης», 2011)

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

στον δρόμο για το πουθενά

 

κουρασμένα

απελπισμένα

ανεπιθύμητα

θλιμμένα χελιδόνια

χωρίς φωλιά

άνοιξη

ουρανό

 

παιδιά της προσφυγιάς

στη θάλασσα

σε βάρκες

σε σκηνές

όπως κάποτε οι γονείς μας

κάποτε οι παππούδες μας

 

παιδιά στον δρόμο

για το πουθενά

η αθωότητα

η ελπίδα όλων μας

ένα κουρέλι σκαλωμένο

σ’ αγκαθωτά συρματοπλέγματα

Τόλης Νικηφόρου

Σ’ ένα παιδί από το Ιράκ*

Ήθελες να γίνεις γιατρός λοιπόν;

Έτσι κι αλλιώς ήταν απίθανο

να εκπληρωθούν τα όνειρά σου.

Δεν το ‘χαμε σκοπό να σε βρουν οι βόμβες μας.

Είναι έξυπνες βόμβες, αλλά δεν ήξεραν

πως ήθελες να γίνεις γιατρός.

Δεν ήξεραν τίποτα για σένα

δεν ξέρουν τίποτα από αγάπη.

Δεν μπορείς να τις εμπιστευτείς με τα όνειρά σου.

Ξέρουνε μόνο να βρίσκουνε το στόχο τους

να εκρήγνυνται και να σκοτώνουν.

Έχουνε γκρι μεταλλικό κουκούλι και σκληρή καρδιά,

κάνουνε μόνο αυτό που φτιάχτηκαν να κάνουν.

Δε φταίνε αυτές αν σε βρήκαν.

Να γίνεις γιατρός ίσως δεν ήταν το γραφτό σου.

 

(μτφρ. Ξ. Σκαρτσή,περ. Μανδραγόρας)

David Krieger

*Το ποίημα γράφτηκε τον Απρίλιο του 2005 για ένα δωδεκάχρονο αγόρι τον Ali Ismail Abbas, που έχασε τη μητέρα, τον πατέρα, τον αδελφό και άλλους 11 συγγενείς όταν ένα βλήμα χτύπησε το σπίτι του. Ο ίδιος έχασε και τα δυο του χέρια. Ήθελε να γίνει γιατρός.

Μέσα στις πέτρες

Κι όμως δεν αυτοκτόνησα.

Είδατε ποτέ κανέναν έλατο να κατεβαίνει μοναχός του στο πριονιστήριο;

Η θέση μας είναι μέσα δω σ' αυτό το δάσος

με τα κλαδιά κομμένα μισοκαμένους τους κορμούς

με τις ρίζες σφηνωμένες μες στις πέτρες.

Από τη συλλογή Ευθύτης οδών (1959)

Ποιήματα (1941-1974), Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 1981, σ. 84

Άρης Αλεξάνδρου

Η βία

 Προσπαθώ να πω τα πράγματα

με τ’ όνομά τους

και κάθε τόσο συναντώ

καινούργιες δυσκολίες.

Λόγου χάρη να πω τη βία, βία,

όχι ειρηνευτική επέμβαση

τη βία των πλουσίων και ισχυρών,

ούτε αναπόφευκτες ακρότητες

τη βία των φτωχών και καταπιεσμένων.

Με δυσκολεύουνε οι μεταλλάξεις

αυτού που λέμε αναγκαιότητα της Ιστορίας

οι αντιστροφές στις κινήσεις των πολιτικών

οι αναρίθμητες αναλύσεις των δημοσιολόγων

όμως κυρίως με περιπλέκουν

οι δικές μου ερμηνείες κι ενοχές.

Θα ’θελα πλέον να πω ανοιχτά

ότι έφτασα να απεχθάνομαι

την κάθε, όποιου και να ’ναι, βία.

 

Ποιήματα Β, 1959 – 2007, Εκδ. Κίχλη

Τίτος Πατρίκιος

Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου

{απόσπασμα}

Είχες επίγνωση πως για σένα η πολιτική ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου.

Μια μέρα, το φθινόπωρο, η επιδότηση για την επιστροφή στο σχολείο που καταβαλλόταν κάθε χρόνο στις οικογένειες για να αγοράσουν σχολικά είδη, τετράδια, τσάντες, αυξήθηκε σχεδόν εκατό ευρώ. Είχες τρελαθεί από τη χαρά σου, είχες φωνάξει στο σαλόνι: «Φύγαμε για τη θάλασσα!» και φύγαμε, έξι σε ένα αυτοκίνητο για πέντε – εγώ μπήκα στο πορτμπαγκάζ, σαν όμηρος σε ταινία με κατασκόπους, αυτό μου άρεσε.

Όλη η μέρα ήταν γιορτή.

Σε εκείνους που τα έχουν όλα, δεν έχω δει ποτέ οικογένεια να πηγαίνει στη θάλασσα για να γιορτάσει μια πολιτική απόφαση, επειδή για κείνους η πολιτική δεν αλλάζει σχεδόν τίποτα. Το συνειδητοποίησα όταν πήγα να ζήσω στο Παρίσι, μακριά από σένα: οι κυρίαρχοι μπορούν να παραπονιούνται για μια αριστερή κυβέρνηση, μπορούν να παραπονιούνται για μια δεξιά κυβέρνηση, αλλά καμία κυβέρνηση δεν τους διαλύει ποτέ τα σωθικά, καμία κυβέρνηση δεν τους τσακίζει ποτέ τη μέση, καμία κυβέρνηση δεν τους κάνει ποτέ να πάνε στη θάλασσα. Η πολιτική δεν αλλάζει τη ζωή τους ή την αλλάζει ελάχιστα. Είναι παράξενο, εκείνοι ακριβώς ασκούν την πολιτική ενώ η πολιτική δεν έχει σχεδόν καμία επίδραση στη ζωή τους. Για τους κυρίαρχους η πολιτική είναι συνήθως ζήτημα αισθητικής: ένας τρόπος να σκέφτονται τον εαυτό τους, ένας τρόπος να βλέπουν τον κόσμο, να συγκροτούν το πρόσωπό τους. Για εμάς, ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου.

Édouard Louis

Άτιτλο

σε πείσμα του οτιδήποτε

αναπνέει και κινείται, μια κι ο Θάνατος (με χέρια λευκά μακρύτατα

που στρώνουν κάθε ζάρα)

ολοσχερώς θα λειάνει τον νου μας

πριν βγω απ’ την κάμαρά μου

γυρνώ, και(γέρνοντας

μες στο πρωινό)φιλάω,

το μαξιλάρι αυτό, αγάπη μου,

όπου τα κεφάλια μας ζούσαν και ήταν.

E.E. Cummings

Όταν στους δρόμους

Όταν στους δρόμους βροντούσαν τα τύμπανα

Οι επιστροφές σκοτώναν τις ελπίδες

Κρατώ το χέρι σου μες στο σκοτάδι

Και προχωρώ

Εσύ και δυό άστρα που επιζήσαν

Οι μόνοι μου συνοδοί

Τα σχέδια που δεν πρόφτασα να χαράξω

Κι οι φαντασίες του σύννεφου στο ηλιοβασίλεμα

Σημαδεύουν την αρνητική πορεία

Δεν μένει παρά να πλαγιάσουμε στον κάμπο

Και ν’ αγαπήσουμε το πρώτο μαρτολούλουδο που δεν έκοψες

Αυτοί που μάς αγάπησαν πεθάναν πριν μάς μισήσουν

Αυτούς που θ’ αγαπούσαμε τους υπόταξε η λογική

Παιδιά σαν ήμασταν δεν παίξαμε ποτέ

Έφηβοι δεν κλάψαμε

Σαν γίναμε άντρες λησμονήσαμε το γέλιο

Πώς θέλετε να πάψουμε να νοσταλγούμε

Καθισμένη στα βράχια δαγκώνεις πικρόριζες

Κι ένας αγέρας επιβίωσης φυσάει απ’ τις σχισμές των ματιών σου

Έχω το φέρσιμο των σκοτωμένων Άγγλων ποιητών που τους διάβασα στα βιβλία

Συλλογίζομαι αυτούς που έφυγαν από κοντά μας σιωπηλά και με διάκριση τόση

Άλλοι χάθηκαν σε πλοία ναυαγισμένα άλλοι αφανίστηκαν από σιβυλλικές ασθένειες άλλοι δολοφονήθηκαν

Ζούμε στη βασιλεία της διασποράς

Η κάθε μέρα και μια εφήμερη προέκταση

Κάθε βράδυ οι εραστές ζητούν απόμερες γωνιές

Κάθε άνθρωπος ανακαλύπτει κάποτε το αδύνατο ενός γυρισμού

Κι όμως δεν αντιστέκεται αποκτά συνήθειες

Διασταυρώνει το σπέρμα του με καινούργιες γυναίκες

Υποβάλλει τη μνήμη του σε συνεχή αφαίρεση

Και τέλος φεύγει από κοντά μας

Όταν στους δρόμους ξαναβροντήσουν τα τύμπανα

Θα ξεριζώσω τη φωνή μου

Και θ’ αγαπήσω δυό φορές το σχήμα της σιωπής σου

Κλείτος Κύρου

Άτιτλο

Σμίξαν τα κορμιά, πέφτει το προσωπείο

για να φανερωθούμε δίχως Εγώ

χάριν ασκήσεως αποβιβάσαμε το πάθος

νέες διαστάσεις ίσως να βρεθούν

‘Επιβολή κι υποβολή. Ακτινοβολεί

η διγλωσσία. Μα τον κύνα!

Τι σημασία έχει το πόθεν ξεκινήσαμε;

Κάποιος θα ξαναρχίσει το “πρώτη φορά”

με δισταγμούς και δυσκολίες άλλες.

Οι ρόλοι μεταβάλλουν τις ορέξεις.

"Οδός Νικήτα Ράντου"

Νικόλαος Κάλας

Τέλος

δεν υπάρχουν

ρολόγια στους τοίχους

ούτε χρόνος

ούτε ίσκιοι που προχωρούν

ολημερίς

απ’ τη μια ως την άλλην άκρη του πατώματος

 

δεν υπάρχει ούτε φως

ούτε σκοτάδι

έξω απ’ την πόρτα

 

δεν υπάρχει πόρτα!

Langston Hughes

 

Ο σχοινοβάτης

(απόσπασμα)

Ο ποιητής μπορεί να διακινδυνέψει τα πάντα για να κατακτήσει την απόλυτη μοναξιά, που είναι απαραίτητη για να πραγματοποιήσει το ποιητικό του έργο—να το αποσπάσει από το κενό για να του δώσει ζωή.

Αποδιώχνει περίεργους και φίλους, ή συμβουλές που θα έκαναν το έργο του προσιτό στον κόσμο.

Μπορεί, ίσως, να επιλέξει την εξής μέθοδο: αφήνει γύρω του μια δυσωδία τόσο αηδιαστική, τόσο ρυπαρή, που κι ο ίδιος λιποθυμά και παθαίνει ασφυξία.

Τον αποφεύγουν. Είναι μόνος.

Η ολοφάνερη συμφορά του θα του επιτρέψει κάθε λογής θρασύτητα, αφού κανένα βλέμμα δεν τον ενοχλεί.

Κλυδωνίζεται ανάμεσα στη ζωή και την ερημιά του θανάτου. Η φωνή του δεν ξυπνά καμία ηχώ.

Γιατί αυτά που έχει να πει δεν απευθύνονται πια σε κανέναν, κι ούτε χρειάζεται να τα καταλάβουνε οι ζωντανοί—δεν τα υπαγορεύει εξάλλου η ζωή, παρά τα επιβάλει η εξουσία του θανάτου.

«θανάσιμη μοναξιά»

Στον πάγκο του μπαρ μπορείς ν' αστειευτείς με οποιονδήποτε, να τσουγκρίσεις το ποτήρι σου με όποιον θέλεις.

Μα ο άγγελος αναγγέλλει τον ερχομό του. Μείνε μονάχος να τον υποδεχτείς.

Και άγγελος μας είναι η νύχτα που πέφτει στην εκθαμβωτική πίστα.

Ακόμα κι αν η δική σου μοναξιά είναι πλημμυρισμένη στο φως ενώ σκοτάδι τα χιλιάδες μάτια που σε κρίνουν, που φοβούνται και προσδοκούν τη πτώση σου, θα χορέψεις πάνω και μέσα στην άνυδρη μοναξιά, με τα μάτια δεμένα και εί δυνατόν τα βλέφαρα ραμμένα.

Τίποτε όμως δε θα σε εμποδίσει να χορέψεις για την εικόνα σου, και προπαντός χειροκροτήματα ή γέλια.

Αλίμονο, είσαι καλλιτέχνης, και δε γίνεται πια να αγνοήσεις την ανελέητη άβυσσο των ματιών σου.

Νάρκισσος χορεύει;

Δεν είναι ωστόσο φιλαρέσκεια, εγωισμός και φιλαυτία, μα κάτι άλλο.

Χόρευε λοιπόν ολομόναχος. Χλωμός, πελιδνός, γεμάτος αγωνία αν θα αρέσεις στην εικόνα σου—δηλαδή θα χορέψει η εικόνα σου για σένα.

Ποιος φυσιολογικός, γνωστικός άνθρωπος περπατά πάνω σε συρματόσκοινο ή εκφράζεται με στίχους;

Ο έρωτας, σχεδόν απελπισμένος αλλά γεμάτος τρυφερότητα, ο έρωτας που οφείλεις να δείχνεις στο σκοινί σου πρέπει να είναι δυνατός όσο και το συρματόσκοινο που κρατά το βάρος σου.

Γνωρίζω τα αντικείμενα, τη μοχθηρία και τη σκληρότητα τους, αλλά και την ευγνωμοσύνη τους. Το σκοινί ήταν νεκρό—ή έστώ, βουβό και τυφλό. Με την εμφάνιση σου θα ζωντανέψει και θα μιλήσει.

Θα το ερωτευτείς—με έναν έρωτα, θα έλεγα, σαρκικό.

Τη νύχτα, καθώς είναι ακόμα κουλουριασμένο στο κουτί του, πήγαινε να το δεις, να το χαϊδέψεις, να ακουμπήσεις το μάγουλο σου στο δικό του.

Ωστόσο πρέπει να εκθέτεις τον εαυτό σου στον κίνδυνο του σωματικού, του οριστικού θανάτου. Το απαιτεί η δραματουργία του Τσίρκου. Το τσίρκο, όπως η ποίηση, ο πόλεμος και η ταυρομαχία είναι από τα λίγα σκληρά παιχνίδια που επιζούν.

Αν πέσεις, θα σου εκφωνήσουν τον πιο συμβατό επικήδειο: βάλτος από χρυσάφι κι αίμα, τέλμα όπου το ηλιοβασίλεμα... μην περιμένεις τίποτ' άλλο. Το τσίρκο είναι όλο συμβατικότητες.

- Κοίτα να γίνεις διάσημος...

- Γιατί;

- Για να προξενείς το κακό.

- Πρέπει οπωσδήποτε να βγάλω λεφτά;

- Απαραιτήτως. θα εμφανίζεσαι στο συρματόσχοινό σου και θα σε ραντίζει μια χρυσή βροχή.

.... Κι επειδή θα σε ενδιαφέρει μονάχα ο χορός , τη μέρα θα σαπίζεις.

.... Το κοινό – που χάρη σ' αυτό υπάρχεις, γιατί χωρίς το κοινό δε θα καταχτούσες ποτέ τη μοναξιά – είναι το κτήνος που εσύ στο τέλος θα το εξοντώσεις. Η τελειότητα κι η τόλμη σου όση ώρα εμφανίζεσαι το εκμηδενίζουν.

Μάταιες οι συμβουλές μου και άστοχες. Δεν είναι δυνατόν να τις ακολουθήσει κανείς. Ήθελα μόνο να γράψω για την τέχνη σου ένα ποίημα που θα σε θερμάνει ολόκληρο, απ' την κορφή ως τα νύχια. Ν' αναφλεγείς ήθελα, όχι να σε διδάξω.

Jean Genet

Ελλάς Ελλήνων

Είμαι απ’ τη χώρα των γραμμάτων των τεχνών και των καλλιτεχνών

αμέτρητων τηλεθεατών και καναλιών

από τη χώρα, των ασυνείδητων κληρικών

και των χιλιάδων μοναστηριών κι εκκλησιών

τη χώρα της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ

της γραφικής αριστεράς, των δημοκρατικών ηλεκτροσόκ

την χώρα των αντιπάλων οικογενειών

και κατ’ επέκταση αντιπάλων ομάδων κι εταιριών

τη χώρα λογοτεχνών σαν τον Καζατζάκη

κι εκδοτών σαν τον Τεγόπουλο και τον Λαμπράκη

από τη χώρα που ξεχνάει ποιητές σαν τον Ελύτη

μα θυμάται να ταΐζει ανθρώπους σαν τον Σημίτη

τη χώρα που `χουν πέραση βλάκες και φλώροι

στην Ελλάδα του φωτός βλέπουν όλοι Fame Story

τη χώρα της χρυσής εποχής, του 5ου αιώνα

όπου σκλάβοι δημοκρατικά χτίσαν τον Παρθενώνα

είμαι από μια χώρα που λέγεται Ελλάδα

τη μεγάλη της Ευρώπης ισχνή αγελάδα

είμαι απ’ την χώρα των δημοσίων εγκληματιών

και των νεκρών μαθητών σε μια στροφή των Τεμπών.

Η χώρα η δικιά μου που λέγεται Ελλάδα…. Νεοέλληνα άκου

Είμαι απ’ τη χώρα των δημοσίων υπαλλήλων

αγαπάτε αλλήλον τον εχθρόν και τον φίλον

εκεί που ζω δε γουστάρουν και τόσο τους Αλβανούς

αλλά Αλβανοί φτιάξαν τα έργα για τους Ολυμπιακούς

εκεί που δουλεύουνε όλη την εβδομάδα

κι όσα βγάζουνε τα τρώει το δάνειο κι η φιλενάδα

εκεί που η παιδεία τελειώνει κάπου χαμηλά

ενώ τα στάνταρ στην αγορά εργασίας είναι υψηλά

εκεί που τα θέατρα μένουνε άδεια

και οι πίστες γεμάτες ποιοτικές πολύ πειστικές αυταπάτες

στη χώρα όπου απαγορεύει τα φρουτάκια

ενώ βγάζει το “Στοίχημα” για να παίζουν και παιδάκια

τη χώρα που οι πόλεις οι μικρές μένουν κενές χωρίς δουλειές

αφού οι ξένες επενδύσεις είναι ανύπαρκτες

κι άκου αυτό δε θα το πουν στις ειδήσεις

η Ελλάδα δε συμφέρει τους ξένους για επενδύσεις

στη χώρα των αρχαίων δοξασμένων προγόνων

τη χώρα των αμερικανικών κλώνων

από τη χώρα των τελευταίων Ολυμπιακών Αγώνων

που*τιά και μίζα εις τους αιώνες των αιώνων!

Στίχοιμα