Επιθυμίες

Τη νύχτα

Που κυλάνε στους ώμους

Λυμένοι σπασμοί

Σε ήθελα

Να χαϊδέψεις

Με βλέφαρα γυμνά

Το κορμί μου

Σκοτεινός και βουβός

Να σαρώνεις τον άνεμο

Και να ’ρχεσαι

Βαρύς σα σιωπή

Κι απλά

Θα σε δεχτώ

Ελένη Βακαλό

Κέρδος

 Όταν σου ζήτησα νερό

δεν δίψαγα·

η πεθυμιά μου ήταν

της προσφοράς την προθυμία

ν’ απολαύσω.

Αργύρης Χιόνης

Κραυγή

Σε άδεια κάμαρη ανήλιαγη και κρύα,

εγώ πεθαίνω με βαθιά πληγή στα στήθια –

ποτέ κανένας δεν με θέλησε κοντά του,

ποτέ κανένας δεν μ’ αγάπησε στ’ αλήθεια.

Είν’ η ψυχή μου από χρόνια διψασμένη,

-ζητάει κρασί για να το πιει και να μεθύσει-,

ψυχή ανάλαφρη, ολοφώτεινη, καθάρια,

που τους εχθρούς της καταφέρνει ν’ αγαπήσει.

Και θέλω απλόχερα τριγύρω να σκορπίσω

αυτό που μέσα μου ριγεί και τραγουδάει,

σαν πολυέλαιος σε γιορτή να κουδουνίσω,

σαν πολυέλαιος που κρέμεται στα χάη.

Γιατί της νιότης η φωτιά με στροβιλίζει

κορυδαλλός είν’ η ψυχή μου και σκιρτάει,

τρέμει η καρδιά μου και ψηλά μ’ ανασηκώνει –

μ’ ένα φτερούγισμα στον ουρανό με πάει.

Elissaveta Bagryana

Ο σεισμογράφος της καρδιάς

Βλέπεις τον άνθρωπο

βαδίζει πλάι σου, δουλεύει και μιλά

ντυμένος άψογα, διαβάζει, ταξιδεύει-

ωστόσο παραμένει αδιαπέραστος

και άγνωστος.

Ποιο όργανο θ'  ακροαζόταν την ψυχή του;

Και ποιο μηχάνημα θα εισχωρούσε

μες στων ονείρων του τον ουρανό;

Πώς θα επισημανθούν οι μετεωρίτες της σκέψης του

και πώς θα τους συλλάβεις;

Πώς θα μπορέσεις να υπολογίσεις

της ελπίδας το ξύπνημα,

του πάθους τ' ολοστρόγγυλο φεγγάρι,

την έκλειψη της θλίψης,

το βάθος της απάτης;

Πώς θα μετρήσεις

την καταστροφική πλημμύρα της απόγνωσης

που την ακτή θα καταστρέψει

που θα συντρίψει

τα τηλεγραφικά τα σύρματα των νεύρων,

και μες στο αίμα της θα πνίξει

ετούτη τη φτωχή καρδιά

του ανθρώπου;

 (μετ. Ρίτα Μπούμη-Παπά)

Elisaveta Bagryana