Όταν τα δέντρα μισήσουν την αχαριστία των ανθρώπων

Θα ’ρθει μια μέρα που τα δέντρα θα μισήσουν την αχαριστία των ανθρώπων και θα σταματήσουν να παράγουν ίσκιο, θροΐσματα κι οξυγόνο. Θα πάρουνε τις ρίζες τους και θα φύγουν. Μεγάλες τρύπες θα μείνουνε στη γη εκεί που ήταν πριν τα δέντρα. Όταν οι άνθρωποι καταλάβουνε τι έχασαν, θα πάνε και θα κλάψουνε πικρά πάνω απ’ αυτές τις τρύπες. Πολλοί θα πέσουν μέσα. Τα χώματα θα τους σκεπάσουν. Κανείς δεν θα φυτρώσει.

Αργύρης Χιόνης

Τι γρήγορα περνάει το καλοκαίρι

 Τι γρήγορα περνάει το καλοκαίρι

Το τηλέφωνο δεν χτυπά 

Χάθηκαν οι φίλοι 

Μόνο καμιά βροχή 

Με επισκέπτεται 

Μα κι αυτή είναι βιαστική 

Καταλαβαίνει πως δεν είναι ο καιρός της 

Και γρήγορα σταματάει 

Αφήνει μόνο θαμπάδες στα τζάμια 

Σαν να μου λέει: 

Δεν είναι δική μου η θαμπάδα 

Της ζωής σου είναι 

Που την ξέχασες να πλέει

Λεωνίδας Κακάρογλου

Στη βεράντα, το καλοκαίρι

Είμαι ένα άστρο, μια τρίχα στο κεφάλι του θεού, θα πέσω, στο λαιμό φοράω ένα ποίημα, προτού προλάβει να θερμάνει τις καρδιές μας θα σβήσει, αισθάνομαι τα κόκαλά μου να τρίζουν κιόλας από ανεξήγητες επιθυμίες, μα σωπάστε και θυμηθείτε τα μάτια του, να ζήσω μεσ’ τις τούφες των μαλλιών, στα δάχτυλα του ανάμεσα, εκεί που ενώνονταν με τα δικά σας, μέσα στο σκοτάδι, τα μάτια του, τα μάτια του να λάμπουν σα φανοί αυτοκινήτων που ‘ρχονται καταπάνω σου, και τίποτα να μην ακούγεται, ο θόρυβος κι οι διαφημίσεις του κορμιού να μην υπάρχουν – cette rumeur la vient de ville- τίποτα παρ’ αυτός κι εγώ, σε μια βεράντα, το καλοκαίρι.

Κώστας Ταχτσής