Η απόφαση

Xρειάζονται πολλά, τον κόσμο για ν’ αλλάξεις:

Oργή κι επιμονή. Γνώση κι αγανάχτηση.

Γρήγορη απόφαση, στόχαση βαθιά.

Ψυχρή υπομονή, κι ατέλειωτη καρτερία.

Kατανόηση της λεπτομέρειας και κατανόηση του συνόλου.

Mονάχα η πραγματικότητα μπορεί να μας μάθει πώς

την πραγματικότητα ν’ αλλάξουμε.

(Μετάφραση: Μάριος Πλωρίτης / Aπό το θεατρικό έργο «H απόφαση» – Die Massnahme -, 1930)

Bertolt Brecht

Οι δικαστές

Κι αντίκρυ μου κάθισαν οι δικαστές.

Ο ένας πόρνος, μπεκρής και τετραπέρατος

κρυφά χλευάζοντας και φανερά δοξολογώντας

μιαν εξουσία που τον ξέρει και τον χρειάζεται.

Ο άλλος αδιάφορος για ό, τι δεν ήτανε δικό του

προσυπογράφοντας το καθετί που του ζητούσαν

φτάνει ν’ ακούει επαίνους για τις επιδόσεις του.

 

Ο άλλος στοχαστικός και λάγνος, πάντα υποταγμένος

στα όσα βαθιά ως τα σπλάχνα του μισούσε

με αντάλλαγμα το ελεύθερο της δίψας του.

 

Ο άλλος πονετικός χωριάτης, γκαρδιακός παραμυθάς

έτοιμος πάντα να ξεπλύνει το παλιό του κρίμα

προσκυνώντας τους νέους κάθε φορά ηγεμόνες.

 

Ο άλλος αδιάλλακτος, στάσιμος, μαραζωμένος

θρηνώντας σιωπηρά τα χαμένα χρόνια του

μισώντας όσους τον αφήναν πίσω…

Τίτος Πατρίκιος

Στον χρόνο

Η αλλαγή δεν ήρθε να μου προσφέρει

την αλλαγή. Τι είναι μήπως

η αλλαγή και τι μπορεί ν’ αλλάξει,

απαλλαγή καμιά δεν θα υπάρξει

του εαυτού μας το τέλμα

μας κρατάει καλά. Αυτό είναι

και το τέρμα.

Η αρχή ωστόσο είναι

μόνο κάποια συναλλαγή.

Ζωή Καρέλλη 

Να μάθεις να φεύγεις

Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών.

Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν.

Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας.

Να φεύγεις !

Αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς.

Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για το δρόμο.

Να τρέχεις μακριά από δήθεν καταφύγια κι ας έχει έξω και χαλάζι.

Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο.

Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις, σε παρακαλώ.

Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα, να βλέπεις πως ο χρόνος σου τελείωσε.

Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις, κάποτε θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου (όλα τα βράδια και τα τραγούδια δεν θα είναι ποτέ δικά σας).

Αποδέξου το.

Να αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες, μέρη που περπάτησες.

Δεν έχεις τόση περιορισμένη φαντασία όσο νομίζεις.

Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες, με ουρανό κι αλάτι.

Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι κι εκείνη την απέραντη Άνοιξη.

Να φεύγεις από εκεί που δε σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι.

Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο.

Να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω -δεν τους το χρωστάς.

Να μάθεις να σέβεσαι την αγάπη σου, το χρόνο σου και την καρδιά σου.

Μην πιστεύεις αυτά που λένε -η αγάπη δεν είναι ανεξάντλητη, τελειώνει.

Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα και δεν θα δουλεύει.

Να καταλάβεις πως οι δεύτερες ευκαιρίες είναι για τους δειλούς

-οι τρίτες για τους γελοίους.

Μην τρέμεις την αντιστοιχία λέξεων-εννοιών, να ονομάζεις σχέση τη σχέση, την κοροϊδία κοροϊδία.

Να μαλώνεις τον εαυτό σου καμιά φορά που κάθεται και κλαψουρίζει

-σαν μωρό κι εσύ κάθεσαι και του δίνεις γλειφιτζούρι μη και σου στεναχωρηθεί το βυζανιάρικο.

Να μάθεις να ψάχνεις για αγάπες που θυμίζουν Καζαμπλάνκα

– όχι συμβάσεις ορισμένου χρόνου

Και να μάθεις να φεύγεις από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες.

Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα.

Να φεύγεις από όσα νόμισες γι’ αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ’ αυτά.

Χριστίνα Παρασχά