Παρασκευή 31 Αυγούστου 2012

Ο Αύγουστος

Ο Αύγουστος ελούζονταν μες στην αστροφεγγιά
Κι από τα γένια του έσταζαν άστρα και γιασεμιά
Αύγουστε μήνα και Θεέ σε σέναν ορκιζόμαστε
Πάλι του χρόνου να μας βρεις στο βράχο να φιλιόμαστε
Απ΄την Παρθένο στον Σκορπιό χρυσή κλωστή να ράψουμε
Κι έναν θαλασσινό σταυρό στη χάρη σου ν΄ανάψουμε
Ο Αύγουστος ελούζονταν μες στην αστροφεγγιά
Κι από τα γένια του έσταζαν άστρα και γιασεμιά.


(Τα Ρω του Έρωτα, εκδ. Ίκαρος)
Οδυσσέας Ελύτης
       

Πέμπτη 30 Αυγούστου 2012

Καμίλ Κλωντέλ

πηγαίνω πάντα προς το μάρμαρο
όπως ο ήλιος πλησιάζει το σκοτάδι
απομακρύνονται όλα
η αφή μου σαν κραυγή τα φωνάζει
μακρινό μου κορμί
καταρράκτη που πέφτεις
μέσα στη νύχτα
τα νερά σου δε βλέπω
μόνο ακούω τη βουή σου
τις ψιχάλες σου νιώθω
να με δροσίζουν σαν μνήμη
κακή πνοή περνάει τα κόκκαλά μου
γέρνουν τα νεύρα μου
σαν τρυφερά σπαρτά
στην πεδιάδα
πού είναι η ζωή μου;
θα είναι κρυμμένη καλά
γι' αυτό ακούω μέσα βαθιά
να θρηνεί έν' αηδόνι
η μητέρα μου είσαι
ή ο φόβος;
προς εσένα έρχομαι πάντα
σαν ασκάλιστο μάρμαρο
με καλεί και πάλι το φως
μάταια πάλι
προς τα μέσα λαξεύει
το κορμί του Αυγούστου ολόκληρο
χτυπά σα καρδιά
και ριγά ο χαλκός
γλυκαίνει η πέτρα
εγώ λοιπόν δεν είμαι για 'δω
η αφή μου έγινε σκέψη
πριν προλάβω τον κόσμο
γίνεται μέσα μου σκόνη

Βαγγέλης Κάσσος

Τετάρτη 29 Αυγούστου 2012

Κέρκυρα

Το βράδυ θα πέφτει πάντα στα νερά. Γείρε στην προκυμαία
όταν μακραίνουν τα φώτα της πόλης και πες δεν έμεινε
τίποτα
στα λιόδεντρα που δένονται με τη θάλασσα. Oπου κι αν πας
θ' αρχίζεις ένα αίσθημα και θα τ' αφήνεις μισό τελειωμένο

Γείρε και πες δεν έμεινε τίποτα
μια ξεραμένη μέδουσα πάνω στο βράχο
το χέρι μου ανεπαίσθητα στον ώμο και η μαλακή γραμμή
του ορίζοντα
στα μάτια σου.

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου

Τρίτη 28 Αυγούστου 2012

Σαγήνη

Ω μείνε κλεισμένη κι ελεύθερη στα νησιά
της σκέψης σου και της δικής μου,
μες στην ανάλαφρη φλόγα που σε τυλίγει
και που δεν γνώριζα προτού
να συναντήσω την Διοτίμα,
εκείνη που τόσο σου μοιάζει!
Μέσα της πάλλεται πιο δυνατά το ερωτικό τζιτζίκι
στην κερασιά του κήπου σου.
Τριγύρω ο κόσμος ξεθωριάζει˙ διάπυρη,
από την λάβα που οδηγεί στην Γαλιλαία
τον κοσμικό σου έρωτα, προσμένεις την στιγμή
να βρεις τον πέπλο που μια ημέρα
σ' εμνήστευσε με τον Θεό σου.

Eugenio Montale

Δευτέρα 27 Αυγούστου 2012

Ποζιτάνο

Ωχρα, κεραμίδι, λευκό, μέσα στο άφθονο πράσινο των φυλλωμάτων,
μέσα στο γαλανό τ' ουρανού και της θάλασσας. Ωραίες αναλογίες,
κι αυτή η χαρά της φιλικής συμμετοχής, σαν να 'χαμε
συντελέσει κι εμείς στη διαλογή και στη διάταξη χρωμάτων και σχημάτων
κρατώντας μιαν ευγενικήν ανωνυμία.
  Ωστόσο,
αυτά τα πέντε θολωτά παράθυρα, όπου πέντε κορίτσια
παραμέρισαν τις άσπρες κουρτίνες να κοιτάξουν τη θάλασσα, -
η μια κρατούσε ένα σταφύλι ραμφίζοντας μία μία
τις μαβιές ρώγες˙ η άλλη χτένιζε τα μαύρα μαλλιά της˙
η τρίτη κρατούσε ένα μαντίλι - κι ίσως ένευε στην άσπρη βάρκα˙
οι δυο άλλες στρογγύλευαν τα χείλη τους, σαν να 'ταν
να σφυρίξουν ένα μικρό τραγούδι ερωτικό.
  Λοιπόν
αυτά τα πέντε παράθυρα θα 'θελα, σαν ένα πεντάστιχο ποίημα,
να τα υπογράψω καλλιγραφικά και ολογράφως με τ' όνομά μου.

 Γιάννης Ρίτσος

Κυριακή 26 Αυγούστου 2012

Ξαπλωμένοι στην αμμουδιά

Ξαπλωμένοι στην αμμουδιά, ατενίζοντας το κίτρινο
και τη μουντή θάλασσα, περίγελως εμείς που χλευάζουμε
που ακολουθούμε τα κόκκινα ποτάμια, κούφια
εσοχή λέξεων πέρα από τον ίσκιο των τζιτζικιών,
διότι σε τούτο τον κίτρινο τάφο άμμου και θάλασσας
μια επίκληση για χρώμα καλεί με τον αγέρα
μουντή και ζωηρή όπως ο τάφος κι η θάλασσα
καθώς κοιμούνται ούτως ή άλλως.
Οι σεληνιακές σιωπές, η σιωπηλή παλίρροια
που γλείφει τα ακίνητα κανάλια, ο ξηρός άρχοντας της παλίρροιας
ζαρωμένος ανάμεσα σε αμμοθύελλα και νεροποντή,
πρέπει να θεραπεύσουν τα δεινά μας από το νερό
με μια μονόχρωμη γαλήνη·
η ουράνια μουσική πάνω από την άμμο
ηχεί μαζί με τους κόκκους που βιάζονται
να κρύψουν τα χρυσαφένια βουνά και τις οικίες
της μουντής, ζωηρής, παράκτιας γης
που ζώνει αρχοντική κορδέλα, ξαπλωμένοι εμείς,
ατενίζουμε το κίτρινο, ευχόμαστε ο άνεμος να διώξει μακριά
τη μορφολογία της ακτής και τον πνιγμένο κόκκινο βράχο·
μα οι ευχές δεν αποφέρουν, μήτε
μπορούμε ν' αποφύγουμε την άφιξη του βράχου,
ξαπλώνουμε ατενίζοντας το κίτρινο έως ότου ο χρυσαφένιος καιρός
διαρρηχθεί, ω αίμα της καρδιάς μου, όπως μια καρδιά ή ένας λόφος.

Dylan Thomas

Πέμπτη 23 Αυγούστου 2012

Το ανεπανόρθωτο

Σήμερα ήμουν στον αγρό ως το μεσημέρι
και, δες τε, μάζεψα την ανθοδέσμη αυτή,
μονάχη σιγοτραγουδώντας σαν πουλί,
ή μέλισσα μες στο πρωινό του Μάη αγέρι.

Μα τώρα μαραμένη την κρατώ στο χέρι
κι αλήθεια μαραμένη ακόμα πιο πολύ
γιατί σφιχτά μέσα στη χούφτα τη ζεστή
την έκλεινα. Και η νυχτιά λυγμούς θα φέρει
αντί τραγούδια. Τι μου λέτε φίλοι; Πάλι
άλλα λουλούδια να μαζέψω απ' την αρχή;
Οποιος το θέλει ας πάει, εγώ δεν θα το κάνω!

Κουράστηκε η καρδιά κι ορμή δεν έχει άλλη˙
στα χέρια πλήθια οι άλλοτε κομμένοι ανθοί
εκεί νεκροί θα μείνουν ώσπου να πεθάνω.

Elisabeth Barrett Browing

Τετάρτη 22 Αυγούστου 2012

Θα ξαναγυρίσουμε

Θα ξαναγυρίσουμε
Oταν οι ελιές θα ντύνουν στο χρυσάφι τα γέρικα όνειρά τους
Oταν τα μελτέμια θα κινούν να χαϊδέψουν τις εφήμερες πεζολογίες του νησιού
Oταν δυο μάτια σκοπελίτικα θα φωτιστούν απ' τη χαρά του γυρισμού
Τούτο το καλοκαίρι είτε το άλλο που θα 'ρθει
Δεν έχει σημασία πότε
Κάποιο καλοκαίρι τέλος πάντων θα ξαναγυρίσουμε
Πιο δυνατοί πιο μεστωμένοι
Eχοντας συνοψίσει το νόημα της πρώτης προσπάθειας
Πειθαρχώντας στη νοσταλγία του Αιγαίου

Θα ξαναγυρίσουμε
Συνοδευόμενοι από γυναικεία στήθια σ' ενάντιον άνεμο
Κι από το βασιλιά το Στάφυλο με το αρχαίο σπαθί του
Ποιος θα βρεθεί να μας τον ιστορήσει
Πιο νέοι πιο ξανθοί πιο ακμαίοι
Χωρίς αυταπάτες μ' αγκαλιές γιασεμιά
Να φυτέψουμε στου πελάγους τη ράχη
Τον σπόρο του έρωτά μας

Κλείτος Κύρου

Τρίτη 21 Αυγούστου 2012

Άτιτλο

Είμαι αυτή η ροή της άμμου που γλιστράει
ανάμεσα στο βότσαλο και στον αμμόλοφο
η καλοκαιρινή βροχή πέφτει πάνω στη ζωή μου
πάνω σ' εμένα η ζωή μου που μου ξεφεύγει με
καταδιώκει
και θα σβήσει τη μέρα που άρχισε

αγαπημένη στιγμή σε βλέπω
μέσα σ' αυτό το παραπέτασμα της ομίχλης που χάνεται
όπου δε θα 'χω παρά να πατήσω σ' αυτά τα μακριά
κινούμενα κατώφλια
και θα ζήσω
όσο ν' ανοιγοκλείσει μια πόρτα

Samuel Beckett




Δευτέρα 20 Αυγούστου 2012

ΙΙΙ

Κλαις
δίχως όμως να σ’ αγγίζει τίποτε
-περίπαθη βροχή πάνω από αισθηματικά τοπία
πεφτάστερα του Αυγούστου αλεξίπτωτα παρθενικών ευχών...-
αλλά να δούμε, όταν πονέσεις, τι θα κάνεις Ουρανέ
πώς θα δαγκώνεσαι και θα σφαδάζεις μεσ' στη λάσπη σου
και φρενιασμένοι οι αστερισμοί σου θα τσακίζονται στα ηώα κάγκελα
πώς θα ξεσκίζεται το δέρμα σου και θα μαδάς σε σάπια φύλλα
μαύρα και σάπια φύλλα
μαύρα και σάπια λόγια
όπως μαδάει και τούτη η ποίηση
τώρα που απόμεινα εγώ κι εγώ
κι ο πόνος που με ματαιώνει

Βύρων Λεοντάρης

Κυριακή 19 Αυγούστου 2012

Νωρίς το καλοκαίρι

O,τι ασυναίσθητα έχει ήδη συμβεί
σε μένα, έγινε βέβαια μέσα στη σιωπή!
Κι αρχίζω να ξαναρωτάω, και ν' αγνοώ
Εγώ πάντα φύση και ασυμφωνία.
Κει κάτω, στη σιγανή φωτιά της μενεξεδένιας
Ατμόσφαιρας και της αρχινισμένης βροχής,
Μέσα σε έντονο φωτοστέφανο κρύβουνε
Το σημάδι της εσπέρας˙
Και τα σκόρπια σύννεφα μαζεύονται
Πάνω σ' ένα κορμί παραδομένο σε ύπνο πικρό
Εκεί, μέσα στην απεραντοσύνη της υπαίθρου.

Yπουλα κυλάει, πλούσιο σε χρώματα
Και αποχρώσεις -στο αίμα τόσο ανάλαφρο-
Το σήμα που προμηνύει καταιγίδα,
Τη χρυσή μέρα μεταλλαγμένη σε σκότη.
Εξακολουθώ ν' αγνοώ, να ξεγελιέμαι,
Και ήδh το νερό ξεσκίζει το τραγούδι του,
Κυλάει βραχνά βογγώντας, οι σαλαμάνδρες
Κολυμπάν να κοιμηθούν στις γούρνες
Των άκαρδων κήπων, ο ουρανός
Φέρνει αλλιώς των κούκων τη λαλιά.

Mario Luzi


Τετάρτη 15 Αυγούστου 2012

Το καλοκαίρι

Απ' το κανάλι οι πάσσαρες με τ' απλωτά πανιά
γυρίζουν πρίμα,
μας φέρνουν τα ζακυθιανά λουλούδια τ' ακριβά,
το πέρασμά τους γλύκανε κ' εσένα, πικρό κύμα!

Και πιο καλοπιθύμητα και πιο φανταχτερά
κι από τα κρίνα,
πάσσαρες γοργοσάλευτες, με τ' άσπρα σας φτερά,
μας φέρνετε τ' αγόρια μας απ' τη μεγάλη Αθήνα.

Κι ανοίχτε, λιακωτά, χλωρά, φουντώστε, πασκαλιές,
του πόθου τη σκόλη˙
και σείστε τα μαντήλια σας ανάερα, λιγερές˙
παραμονεύουν οι έρωτες˙ ετοιμαστήτε, μώλοι,

το καλοκαίρι μύρισε προσμένουν οι αμμουδιές
και τα πρυάρια,
πριν έμπης, άθεη χειμωνιά, να γίνουν εκκλησιές
οι ερωτεμένοι λειτουργοί και τα φιλιά τροπάρια.

Κωστής Παλαμάς

Τρίτη 14 Αυγούστου 2012

Θαλασσινή

Σε κοιτώ κι ο ήλιος μεγαλώνει
Σύντομα τη μέρα μας θα σκεπάσει
Ξύπνα καρδιά και χρώμα μπες μπροστά
Για να διαλύσεις τις δυστυχίες της νύχτας

Σε κοιτώ όλα είναι γυμνά
Eξω οι βάρκες έχουν λιγοστό νερό
Πρέπει όλα να ειπωθούν με λίγα λόγια
Είναι κρύα η θάλασσα χωρίς αγάπη

Είναι του κόσμου η αρχή
Τα κύματα θα λικνίσουν τον ουρανό
Εσύ μες στα σεντόνια σου λικνίζεσαι
Τραβάς τον ύπνο προς τα 'σένα

Ξύπνα να ακολουθήσω τα χνάρια σου
Eχω κορμί για να σε καρτερώ για να σε ακολουθώ
Από τις πόρτες της αυγής ίσαε του ίσκιου τις πόρτες
Eνα κορμί για να περάσω τη ζωή μου αγαπώντας σε

Μια καρδιά για να ονειρεύομαι από τον ύπνο σου έξω.

Paul Eluard

Δευτέρα 13 Αυγούστου 2012

Πάντα είναι Αύγουστος

Πάντα είναι Αύγουστος
Το χώρισμα ανάμεσα στα δωμάτια
Ξύλο μαυρισμένο.
Πάντα η φωτογραφία στον κίτρινο τοίχο
Δείχνει τη συνάντηση στο ποτάμι
Την ώρα που ο ήλιος μετέωρος ανάμεσα
Από δέντρα και άμμο ναρκισσεύεται
Στο νερό.
Πάντα φτάνει το τραίνο στο σταθμό
Οι πρώτες φωνές στους διαδρόμους, το πρώτο τσιγάρο, τα μεγάφωνα
Οι απίστευτες ματιές της Κυριακής για ένα ταξίδι στη μυθολογία
Το πλήθος, τα χέρια, τα μέλη, τα μάτια των υπνωτιστών.
Πάντα είναι Αύγουστος
Η μητέρα σου στο διπλανό δωμάτιο ξερνάει και συ αγωνίζεσαι
Για τη μετατόπιση ανάμεσα από λίμνες, έλη, νεκρούς
Σε βιβλία χημείας και φυσικής που τα οφείλεις τον Σεπτέμβρη
Σε σώματα απέραντα ανέπαφων
Που διατηρούνται στη ζωή
Με τη μυθολογία του Αυγούστου

-Ο πατέρας σου υπέγραψε πριν από λίγο
Δεν μπορείς να φύγεις
Είναι Αύγουστος.

Γιώργος Χρονάς

Κυριακή 12 Αυγούστου 2012

Πλάνα

Σε πρώτο πλάνο υπάρχει μια ερημιά
γεμάτη χρώματα στολίδια ραντεβού και μίση
στο δεύτερο η αγάπη
στο τρίτο πάλι μια ερημιά και βουτηγμένη τώρα σε πηχτό σκοτάδι
στο τέταρτο πάλι η αγάπη τώρα τυφλή και μεθυσμένη
στο πέμπτο πάλι μια ερημιά μαύρη και στάζει αίμα
στο έκτο ούτε ερημιά ούτε αγάπη με ή χωρίς φως ή σκοτάδι
στο έκτο μεταμεσονύκτιος δρόμος καλοκαιρινός
και ένας άντρας βιαστικός καπνίζοντας τον διασχίζει
η νύχτα λάμπει σαν ημέρα και μονάχα το γλυκό αεράκι
δροσίζει τα καμένα φύλλα της καρδιάς του...

Θωμάς Γκόρπας

Σάββατο 11 Αυγούστου 2012

Υμνος στη θάλασσα

(απόσπασμα)


Eναν ύμνο λαχτάρησα στη θάλασσα σε ρυθμούς απλωμένους σαν τις κραυγές των κυμάτων˙
στη θάλασσα όταν ο Ηλιος στα νερά της σαν κατακόκκινη σημαία κυματίζει˙
στη θάλασσα όταν φιλά τα χρυσαφένια στήθη των παρθένων ακτών που καρτερούν διψασμένες˙
στη θάλασσα καθώς ουρλιάζουν οι ορδές της κι εξακοντίζουν οι άνεμοι τις βλαστήμιες τους˙
όταν αστράφτει μέσα στ' ατσάλινο νερό η λαμπερή και αιμόφυρτη σελήνη˙
στη θάλασσα όταν πάνω της διαχέει την απροσμέτρητη πίκρα του το Κύπελλο των Αστρων.
Σήμερα κατηφόρισα απ' το βουνό στην κοιλάδα
κι απ' την κοιλάδα στη θάλασσα.
Ο δρόμος τράβαγε μακρύς όσο κρατάει ένα φιλί.
Οι μυγδαλιές σκορπούσαν τις γαλανές σκιές των κορυφών τους πάνω στο μονοπάτι
και στην κορφή της κοιλάδας, ο ήλιος
τινάζει τις ολόχρυσες Γολκόνδες του στο γλαυκό σου δάσος: Θάλασσα!
Μητέρα, Αδελφή, Ερωμένη...!
Μπαίνω μες στους απέραντους κήπους των νερών σου και κολυμπώ μακριά από τη στεριά.
Τα κύματα έρχονται, με τους εύθραυστους θυσάνους των αφρών και χάνονται μες στη βουή.
Προς την ακτή.
Με τις κοκκινωπές βουνοκορφές της
με τα γεωμετρικά της σπίτια
με τις φοινικιές της, έρμαια του ανέμου
που τώρα έχουν γίνει πελιδνά και παράλογα σαν αποκρυσταλλωμένες
μνήμες!

Μετάφραση: Δημήτρης Καλοκύρης
Jorge Luis Borges